“Wij zijn de ogen en oren van de familie, zeker nu, tijdens de corona-crisis,” zegt Sylvia Batenburg, CAREGiver bij Home Instead Thuisservice. “Ik omschrijf mijn werk als een combinatie van mantelzorg en niet-medische thuiszorg.” Sylvia en haar collega’s bieden liefdevolle ondersteuning aan thuiswonende senioren. Ze helpen hen met wassen en aankleden, verzorgen samen de boodschappen, het ontbijt en avondeten, en ondernemen allerlei andere activiteiten met ze. “Wij werken met een vast team, bij vaste klanten, op vaste tijden,” benadrukt Sylvia. “We komen soms wel vier keer per dag bij iemand en vaak voor een langere periode. Zo bouw je een goede band op, je bent er echt voor iemand. Voor sommige klanten is het dan ook onbegrijpelijk dat we nu zoveel mogelijk afstand moeten houden.”
“Bij douchen en aankleden gaat dat sowieso niet,” vervolgt Sylvia. “Als ik iemand op anderhalve meter afstand kon aankleden, zou ik in het circus werken. Daarbij is aanraking zó belangrijk! Als ik alleen voor een kopje thee of een spelletje kom, houd ik uiteraard wel afstand. Ik ben me nog meer bewust van wat ik wel en niet doe als ik bij een klant ben. Ik was mijn handen nog vaker en handschoentjes gebruik ik waar nodig, maar dat deed ik al. Wij volgen de richtlijnen van het RIVM ook voor wat betreft mondkapjes. Ik heb geen klachten en draag er dus geen. Ik denk ook dat ze meer nodig zijn in de ziekenhuizen.” Sylvia’s klanten zijn eind tachtig, begin negentig en sommigen van hen lijden aan dementie. “De meesten zijn redelijk rustig en ontspannen. ‘Als het gebeurt, gebeurt het’ zei een van hen berustend.”
Op de vraag of zij sinds de corona-crisis meer waardering ervaart voor haar vak, geeft Sylvia aan: “In mijn naaste omgeving krijg ik sowieso respect voor mijn werk. Veel van mijn vriendinnen werken zelf in de zorg, of in het onderwijs. Vanuit Home Instead voel ik me altijd al gesteund en nu belt de directeur ons om te vragen hoe het gaat.” Of de waardering van het grote publiek aanhoudt en de politiek het oppikt, vraagt Sylvia zich af: “Maakt één applaus zoveel verschil? Beseffen mensen daadwerkelijk dat ons werk áltijd doorgaat? Als ik de hond uitlaat, merk ik dat andere wandelaars soms geen afstand houden. Ik ga dan helemaal in de berm lopen. ‘Hallo! Ik werk in de zorg!’ zou ik willen roepen. Onderweg zie ik weleens een spandoek met een lieve tekst voor de zorg. Daar word ik wel heel blij van. Zelf heb ik op dit moment een sociaal leven van nul. De gezondheid van mijn klanten gaat boven alles.”
Interview en tekst: Lisa Koolhoven