Rotterdams vergeten bombardement door de ogen van mijn oma

4 mei 2016

Mijn oma was twintig toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Op 31 maart 1943 werd haar ouderlijk huis in Rotterdam getroffen door Amerikaanse bommenwerpers:

“Ik stond voor de klas toen ik de bommen hoorde. Je dacht wel ‘waar zou dat vallen’, maar ik heb gewacht tot de school uitging. Ik fietste naar huis. Toen ik er bijna was kwamen de flarden papier me tegemoet. Ik liep naar ons huis dat toen nog niet brandde, voorbij de hoek stond wel alles in brand. De brandweer was ook onder Duits bevel, die hadden geen haast. Onze ramen en een deel van de deur waren eruit geblazen, het Lips-slot zat er nog in. Ik ben gewoon naar binnen gegaan met de sleutel en heb twee zondagse jurken voor mijn zusje en mij meegenomen en wat dekens. Ik legde alles over m’n stuur en ben zo naar mijn tante gefietst. Daar trof ik m’n ouders. Het bleek dat we alle drie nog langs huis waren geweest, maar we waren elkaar net misgelopen. Mijn zusje dook de volgende dag pas op. We hebben de nacht bij mijn tante doorgebracht zonder te weten waar zij was.”

Bij dit zogenaamde ‘vergissingsbombardement’ kwamen 401 mensen om en raakten 16.500 mensen dakloos, waaronder mijn oma. Tijdens deze dodenherdenking denk ik extra aan haar en misschien wel de meest indrukwekkende gebeurtenis uit haar lange leven: Rotterdams vergeten bombardement.

auteur: Lisa Koolhoven, Verhalenpodium